3η ώρα: κενό. Ευκαιρία να αράξω με τους 25 συμμαθητές μου (τώρα που συγχωνεύθηκε το τμήμα μου). Πώς γίνεται κάθε χρόνο να λένε πως όλα είναι λυμένα και τα σχολεία να είναι “κάθε πέρσι και καλύτερα”, μόνο κυβερνήσεις και Υπ. Παιδείας το ξέρουν!
4η ώρα: θα πέσει το ταβάνι... και ας μας έχει φλομώσει στο ψέμα η κυβέρνηση που σοβάτισε το 3% των σχολείων σε όλη τη χώρα με λεφτά από τις οικογένειές μας μέσω “δωρεών” από τις τράπεζες. Για προστασία από σεισμούς, φωτιές και πλημμύρες ούτε λόγος.
2η ώρα: παίζει να πάρω ωριαία γιατί απλά είπα την αλήθεια... Πως ο ήρωας λαός της Παλαιστίνης έχει δικαίωμα να έχει τη δική του ελεύθερη πατρίδα! Να σταματήσει η γενοκτονία τώρα!
* Μετά όλη μέρα θα μας ζαλίσουν ακόμα μια φορά με το «πόσο καλή είναι» η δολοφονική συμμαχία Ελλάδας, Ισραήλ και ΝΑΤΟ
9 το βράδυ: Να πάω με τα πόδια σπίτι.
Δε θα έρθουν να με πάρουν οι γονείς μου από το φροντιστήριο. Θα δουλεύουν πια 13 ώρες τη μέρα για να τα βγάζουμε πέρα. Αυτό φέρνει η κυβέρνηση με εντολή της μεγάλης εργοδοσίας. Πάνε καλά;
* Είμαστε άνθρωποι, όχι μηχανές!
Να βρω κάπως 25.000€ τον χρόνο για να σπουδάσω Ιατρική στο Κολλέγιο (που λέγεται πια Πανεπιστήμιο) ή να βρω τα ίδια λεφτά για να πάω φροντιστήρια, να νοικιάσω σπίτι αν περάσω την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής κτλ; Ιδού η απορία!
Αυτό δεν είναι Πανεπιστήμιο, είναι super-market γνώσης!
Να βγω βόλτα ή πάλι μετά δε θα έχω μία;
Στο πρώτο κουδούνι οργανώνουμε τον αγώνα σε κάθε σχολείο!
Εκλέγουμε αγωνιστές μαθητές και μαθήτριες στα μαθητικά συμβούλια για να οργανωθούν και να συντονιστούν οι μαθητικοί αγώνες κόντρα στην πολιτική που μετρά με ευρώ τη μόρφωση και την ασφάλειά μας.
Για τα καθημερινά προβλήματα του σχολείου, για να γίνει πράξη η αλληλεγγύη, για να υπάρξουν κατακτήσεις και να μπουν ξανά εμπόδια στα σχέδια του υπουργείου και της κυβέρνησης.
Για να είναι τα σχολεία μαζί με τον λαό στη σωστή πλευρά της Ιστορίας: Με την Παλαιστίνη ως τη Λευτεριά!
Μαζί με την ΚΝΕ, που είναι δύναμη μάχης, ελπίδας, αγώνα και ανατροπής!
Για να δυναμώσει ο αγώνας για τη ζωή που μας αξίζει και μπορούμε να έχουμε στον 21ο αιώνα. Για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, την κοινωνία που μπορεί να εξασφαλίσει ένα σύγχρονο, δημιουργικό σχολείο, καθώς θα λειτουργεί με κριτήριο τις ανάγκες των πολλών και όχι τα κέρδη των λίγων.